Dok dat op het water ligt of drijft, zich op het water kan bewegen. Waar men geen grond heeft, die het bouwen van een vast droog dok gemakkelijk toelaat, of waar men goedkoopte verkiest boven duurzaamheid van samenstelling, maakt men drijvende droge dokken in plaats van vaste. Een drijvend droog dok is een groote bak, aan de zijden voorzien van een aantal afzonderlijk te openen en te sluiten waterdichte afdeelingen en aan eene zijde open en gesloten door een paar sluisdeuren, een zeer groote valklep of een schipdeur, en voorzien van een zeer sterken onbuigzamen vloer en van een stoompompwerktuig. Men laat, om een schip in te nemen, den bak zinken zoo diep als noodig is, door het middendeel geheel vol te latenloopenende zijhokken voor zoover noodig. De boorden van den bak moeten echter altijd boven water blijven. Men opent de deuren, haalt het schip in den bak, plaatst het juist waar het moet komen door middel van horizontale schoren, die door windwerk bewogen worden, en begint dan de middenruimte ledig te pompen, na de deuren gesloten te hebben. Als het schip met de kiel de blokken in het dok raakt of boeit, gelijk men het noemt, schoort men het door eene reeks schoren rondom, pompt verder de middenruimte ledig, steeds uit de verschillende zijvakken zooveel water weglatende als dienstig is om het dok recht te houden; is de bak ledig, zoo schoort men het schip geheel af; men heeft nu het schip staande in een overigens ledigen bak, die op het water drijft.
Men maakt de drijvende dokken van hout of ijzer. In ieder geval moet de vloer, die gelijkelijk door het water gedragen wordt en in het midden het schip torscht, voorzien worden tegen omhoog werking van den omtrek. Bij houten dokken bestaat die uit eene twee of driedubbele laag van tegen elkander liggende balken, waarvan eene laag in de richting der lengte, de andere dwars daarover.
