Doode zee

betekenis & definitie

(onder dezen naam het eerst bij Pausanias, 150 v. Chr., vermeld gevonden, in den bijbel Zoutzee (Genesis 14: 3) en Oostzee (Ezechiel 47 : 18), bij Josephus Asphaltitis (Asphaltzee), bij de Arabieren Bahr Loet (Zee van Lot). Het grootste waterbekken van Palestina, tusschen de Jordaanvlakte ten n en de steile hellingen van het bergland ten o. en w., is 73 km. lang en in het midden 18 km. breed; haar diepblauwe waterspiegel ligt 394 meter onder dien van de Middell. zee: zoutgehalte van het water 21.7°/o; het hooge soortelijk gewicht van het water belet het zinken van organische lichamen; de zee, eigenlijk een meer, heeft geen afvoerkanalen; zij wordt gevoed door de Jordaan en eenige kleinere rivieren; tengevolge van de sterke verdamping door de heete lucht die steeds over het ketelvormige bekken hangt, blijft de waterstand ongeveer dezellde; het hooge zoutgehalte (chloor en broom, verbonden met natrium, magnesium, kalium en cakium) van het water maakt naar het schijnt alle leven in en om deze zee onmogelijk; echter wil men in den laatsten tijd bewijzen van het tegendeel hebben waargenomen. De bergen van den westoever behooren tot de krijtformatie en vertoonen niet het minste spoor van vulkanische werking, wel echter een sterk gehalte aan bitumen, dat door de ontbinding van organische stoffen, nl. van tallooze visschen, ontstaan is en de steenmassa’s geheel heeit doortrokken : doordat het bitumen zich hier en daar in holten verzamelde en daar verhardde, ontstond asphalt, dat op sommige plaatsen aan den oever door de werking van het water losgemaakt en door de golven meegevoerd en op het droge geworpen wordt. Aan den oostoever bestaat de voet van het gebergte uit zandsteen, doorbroken door basalt; op den voet rusten krijtschichten, welke met die van den westoever overeenkomen.