Zie Constantijn.
Constantius Chlorus
volle naam: Flavius Valerius Constantius Chlorus (de Bleeke), geb omstreeks het midden der 3de eeuw n. Chr., vader van Constantijn den Groote, was een zoon van Eutropius en van een dochter van keizer Claudius II; hij heette Chlorus naar zijn lievelingskleur. Hij werd door de beide keizers Diocletianus en Maximiamis tot een der cesars benoemd, daar men begreep, dat bij de menigte van vijanden, die het rijk bedreigden, één met in staat zou zijn om het geheel te besturen Constantius, die reeds onder de vorige keizers gediend had en dien Carus reeds tot zoon had willen aannemen, verkreeg Gallie, Spanje en Brittanie, liet zich kort hierna van zijn vrouw, llelena, moeder van Constanten den G., scheiden, en huwde Theodora, dochter van Maximianus Voorloopig sloot hij vrede met Carausius, die zich in Bntannie genesteld had, in 289, doch rustte zich in 292 ten strijde tegen hem uit, versloeg de Franken, herstelde de rust in Gallie en was op het punt om naar Brittanie over te steken, toen hij het belicht ontving van den moord van Carausius, 293, door Allectus, ' die hem opgevolgd was Constantius tastte nu dezen aan en onderwierp het eiland weder, 296 In 297 overwon hij de Alemanneii, die in Gallie bnmengedrongen waren, in het gebied der Lingonen en bij Vmdonissa Nadat Diocletianus in ’t jaar 605 tegelijk met Maximianus de regeenng had neergelegd, werden Constantius en Galerius keizers, gene, als de oudste, was ook de eerste, doch stierf reeds 25 Juli 30S te Eboracum, op een veldtocht tegen de Pieten, die in Britannie een inval hadden gedaan. Constantius was een heiden, maar welwillend jegens dc Christenen, en misschien wel voor zich zelven het christendom toegedaan, eenvoudig en onbaatzuchtig, en bemind door zijne vaak in benarde omstandigheden verkeerende onderdanen
