Een persoonsgebonden budget is een budget dat naar eigen inzien kan worden besteed aan de zorg die men denkt nodig te hebben. Men kiest zelf van welke zorgverleners en begeleiders men hulp krijgt. Personen die een pgb ontvangen, kopen op deze manier hun eigen zorg in.
Wanneer men in aanmerking wilt komen voor een pgb, is het nodig om eerst een indicatie te laten stellen. Dit houdt in dat een bepaalde instantie, zoals het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) of de gemeente, moet beoordelen of iemand dusdanig wordt beperkt door een handicap dat hij of zij recht heeft op een pgb. Tegenwoordig is het gebruikelijk dat de gemeente een indicatiestelling doet middels een zogenaamd keukentafelgesprek, waarbij wordt gekeken wat diegene die de aanvraag doet nog wel en niet zelf kan. Hierbij wordt ook rekening gehouden met het netwerk van diegene die de aanvraag doet. Bij een indicatiestelling wordt er namelijk vanuit gegaan dat familieleden of vrienden ook enige ondersteuning kunnen bieden. Een persoonsgebonden budget kan via verschillende wegen in de wetgeving worden aangevraagd, zoals via de Jeugdwet en de Wet maatschappelijke ondersteuning.
Als de gemeente een indicatie heeft gesteld en men een pgb krijgt, is men vrij om dit te besteden. Het is hierbij dus niet nodig dat het geld van het pgb wordt besteed aan hetgeen een indicatie voor is gesteld. Wanneer iemand een indicatie heeft gekregen voor persoonlijke verzorging, kan diegene er ook voor kiezen om dit te besteden voor ondersteuning van vervoer. Dit gaat dan wel ten koste van de persoonlijke verzorging, het budget is immers beperkt. Het pgb is op deze manier bedoelt om diegene die zorg nodig hebben zelf een keuze te laten maken in hetgeen ze precies nodig hebben.
