ELECTRICITEIT, v. een vorm van energie, evenals warmte, scheikundige werking, mechanische energie, enz.; vroeger barnsteenkracht geheeten, omdat zij het eerst bij gewreven barnsteen (electron) opgemerkt werd. Zij kan opgewekt worden door scheikundige werking chemische of galvanische electriciteit; door warmte als in de thermoketen; door wrijving wrijvings-electriciteit (de oudst bekende); en door magnetische inductie inductie of geïnduceerde electriciteit;
— atmospherische electriciteit, die in den dampkring aanwezig is en waarvan de bliksem een gevolg is;
— positieve electriciteit, van denzelfden aard als die in glas door wrijving opgewekt; de negatieve of hars-electrtciteit.
