eig. barsten, hetzij van vrees of van woede; thans alleen bij overdrijving gezegd van iemand die woedend is, zich „dik” maakt en buiten zichzelf raakt. Sinds de 16de e. bekend.
Vgl. Mnl. spliten (van nijd of woede); barsten van spijt en het Lat. (invidia) rumpi; gaudimonio.felicitate dissilire1). Ook in andere talen kent men de uitdr., zoals blijkt uit het Ofr. issir de sa pel; Fr. ne pas tenir dans sa peau; crever dans sa peau; être hors de soi; Hd. aus der Hout fahren, springen; Eng. to jump (of fly) out of one’s skin (ook van vreugde).1) Zie Verdam in de Handelingen en Mededeelingen van de Maatschappij der Ndl. Ltk. 1897 —’98, bl. 47, waar onze uitdr. wordt beschouwd als een spoor van vroeger volksgeloof en als herinnering „aan den grijzen voortijd, toen onze voorvaderen nog het lichaam beschouwden als een gewaad, een bekleedsel der ziel, hetwelk zij onder bepaalde omstandigheden ook kon verlaten, het vermogen dus om een andere gedaante aan te nemen.”
