Nicolaas was ook in Venetië een gevierde heilige: er waren te zijner ere een klooster en een basiliek (San Niccolo del Lido, 1044) gebouwd. Men wilde graag het gebeente van Sint-Nicolaas hierheen brengen. Venetië deed ook mee aan de kruistocht van paus Urbanus II en voordat de schepen in 1096 wegvoeren had men gezworen de → relikwieën van Nicolaas uit → Myra naar Venetië te brengen.
Toen de Venetianen eenmaal de kerk in Myra binnengingen, zagen zij drie sarcofagen. Twee bevatten de stoffelijke overschotten van Theodorus en de oom van Nicolaas, maar de derde was leeg. De koster vertelde onder dwang dat de Barezen Venetië vóór geweest waren. Toen de Venetiaanse bisschop dat hoorde, viel hij op zijn knieën en smeekte God hem de resten van Sint-Nicolaas te doen vinden. En ja hoor, bij het verlaten van de kerk vonden zij in een hoek nog een doodskist, waarin zij het ongeschonden lichaam van Nicolaas aantroffen. Er stond op vermeld: Hic requiescit magnus episcopus nicolaus, terra marique miraculis gloriosus (‘Hier rust de grote bisschop Nicolaas, beroemd door zijn wonderen te land en ter zee’).
Na de kruistocht werden de relieken naar Venetië overgebracht. Waarschijnlijk is dit verhaal ontstaan om de Barezen af te troeven, hoewel het niet uitgesloten is dat de stoffelijke resten van Nikolaas van Sion zich ofwel in → Bari, ofwel in Venetië bevinden.
Heiser, 1978; Meisen, 1931; Langeler, 1994.
