1. iemand-, iemand bedriegen, een loer draaien. Zie vernachelen.
2. staan/zitten te-, informele uitdr. voor ‘verkleumen’. Vgl. vernachelen.
Want ik vind dat we hier knap staan te vernikkelen. (Jan Mens: Griet Manshande, 1972)
Het doorstroomde mij met een warm gevoel, wat heel goed uitkwam, want we stonden te vernikkelen. (Jos Brink: Zitten op de grond, 1980)
Liever dan er maar wat gaan staan te vernikkelen, ging hij weer verder. (Gerrit Krol: Omhelzingen, 1993)
‘Je moet vernikkeld zijn’, zei Rudger en hij nam de jas vanTjeerd over. (Rudy Dek: Het duizendste front, 1993)
