Versterkingskunst - geeft in het algemeen aan de technische verbeteringen van het terrein, uitgevoerd volgens tactische grondslagen, om het terrein als strijdmiddel beter te kunnen gebruiken voor opstelling, verplaatsing en dekking der strijdkrachten, en het belemmeren van de vijandelijke gevechtshandelingen. In verband met de wijze van inrichting en uitvoering van de organisatie van het terrein wordt onderscheid gemaakt tusschen:
1. Veldversterkingen, die in oorlogstijd worden aangelegd kort voor, tijdens of na een gevecht, door de troepen zelf, onder hun eigen commandanten, met eenvoudig gereedschap en met de hulpmiddelen, welke het terrein ter plaatse biedt. Naarmate het weerstandsvermogen, als gevolg van den voor de inrichting beschikbaren tijd, minder of meer is opgevoerd, wordt nog verschil gemaakt tusschen vluchtige en verzwaarde veldversterkingen. Bij beide groepen moet echter het beperkt technisch weerstandsvermogen in tactisch opzicht worden aangevuld door het maken van kleine, weinig zicht- en trefbare werken, welke zorgvuldig zijn aangepast aan het terrein.
2. Duurzame of permanente versterkingen, waarbij door den aanleg in vredestijd het technisch weerstandsvermogen zoo hoog mogelijk kan worden opgevoerd. (Zie VESTINGBOUW).
3. Tijdelijke of semi-permanente versterkingen, die in oorlogstijd worden aangelegd op plaatsen, waar in tijd van vrede de bouw van duurzame versterkingen om financiëele of andere redenen werd uitgesteld, of daar, waar de loop der operatiën de noodzakelijkheid van den aanleg van versterkingen doet voorzien. Naarmate van den tijd' van voorbereiding krijgen deze versterkingen het weerstandsvermogen van veldversterkingen, dan wel van duurzame, zooals in den laatsten oorlog het geval was. (Zie LOOPGRAVEN en LOOPGRAVENOORLOG).
