Verbintenis

betekenis & definitie

Verbintenis - (Lat. obligatio). De vermogensrechtelijke betrekking tusschen twee (of meer) personen, krachtens welke de een (de schuldenaar, debiteur) jegens den ander (den schuldeischer, crediteur) tot iets verplicht, deze tegenover genen tot iets gerechtigd is. — Het verbintenissenrecht is in hoofdzaak geregeld in het derde boek van ons Burgerlijk Wetboek (artt. 1269— 1901). — De inhoud eener v. kan bestaan in iets geven, iets doen of iets niet doen (art. 1270 B. W.). — Ook bij verbintenissen om iets te geven heeft de schuldeischer slechts een persoonlijk recht tegenover den schuldenaar, niet een zakelijk ten aanzien van de te geven zaak. — Hoofdbron der verbintenissen is de overeenkomst, zij kunnen echter ook rechtstreeks uit de wet voortvloeien (art. 1269 B. W.), b.v. uit onrechtmatige daad, uit zaakwaarneming, uit onverschuldigde betaling, uit voogdij, enz. Een, aan het Bom. Recht ontleende, onderscheiding der verbintenissen naar haar oorsprong in verb. ex contractu, ex delicto, quasi ex contractu en quasi ex dolicto, zooals de Fransche Code nog huldigt, vindt men terecht in onze wet niet, al doet art. 1389 nog aan die onderscheiding denken. — Andere onderscheidingen der verbintenissen zijn die in deelbare en ondeelbare, bepaalde en onbepaalde (zie ook ALTERNATIEVE en GENERIEKE VERBINTENIS), zuiver of onder voorwaarde, zonder of met tijdsbepaling, al of niet hoofdelijk, enz. (Zie WANPRESTATIE, RISICO, SCHULD).