Semietische talen - vormen een talenfamilie op zich zelve, waarvan de meest in het oog vallende karaktertrek het trilitteralisme is, hierin bestaande, dat bijna alle woorden zich laten terugbrengen tot een drieletterigen wortel en zelfs die woorden, die oorspronkelijk tweeletterig zijn, een neiging vertoonen om drieletterig te worden. Men onderscheidt in den regel 4 groepen:
1. het Oost-S. of de doode talen van Assyrië en Babylon, die wij slechts door inscriptiën kennen;
2. het Noord-S., omvattende verschillende Arameesche dialekten, bijv. het Syrisch, het Samaritaansch, het Mandeesch, enz., die grootendeels ook niet meer gesproken worden;
3. het midden-S., omvattende het Hebreeuwsch, het Phoenicisch, enz. en 4. het Zuid-S., waartoe behooren de Z.-Arabische dialekten (zie HIMJARITEN), het eigenlijke Arabisch en de daaruit ontwikkelde moderne Arabische dialekten in Syrië, Mesopotamië, Egypte, N.-Afrika en Malta en eindelijk het oude Ethiopisch en de daaruit ontstane moderne dialecten van Abessinië, het Amharisch, het Tigrê en Tigrina. Th. Nöldeke, Die Semitischen Sprachen2 (Leipz.); 1899. C. Brochelmann, Grundriss der vergl. Grammatik der Sem. Sprachen, 2 dln. (Berlin 1908—1913).
