Openbare verkoop (publieke verkoop), - 1)verkooping aan den meestbiedende; zie VEILING.
2) verkooping als onder 1) ten overstaan van een ambtenaar, in het bijzonder rechter, notaris of deurwaarder.
De wet schrijft dikwijls voor, dat een verkoop openbaar moet zijn en wel veelal openbaar in den zin als onder 2 aangeduid. Zoo in artt. 447, 453 B. W. (goederen van minderjarigen; zie echter ook art. 456), 506 B. W. (onroerend goed van onder curateele gestelden), 1122 B. W. (goederen eener nalatenschap welke moeten worden verkocht om tot boedelscheiding te komen, indien in den boedel minderjarigen, onder curateele gestelden of afwezigen belang hebben of wanneer de erfgenamen niet eenstemmig zijn; hiervoor zijn nadere regelen gesteld bij artt. 683—694 Rv.), 1201 B. W. (verkoop door pandhouder), 1223 B. W. (verkoop door eersten hypothecairen schuldeischer krachtens onherroepelijke volmacht), 462—474 Rv. (executoriale verkoop van roerend goed, ten overstaan van een deurwaarder), 514— 637j Rv. (exec. verkoop van onroerend goed, als regel ten overstaan van de rechtbank, kan echter ook t. o. van een notaris), 572 Rv. (exec. verkoop van schepen, idem), enz.— Volgens art. 1505 B. W. mogen openbare ambtenaren op straffe van nietigheid en vergoeding van kosten, schaden en interessen, noch rechtstreeks noch door tusschenkomende personen iets koopen, dat door hen of te hunnen overstaan verkocht wordt. — Zie verder VEILING.
