Moleculairstroomen - zijn het eerst door Ampère als hypothese ingevoerd ter verklaring der magnetische verschijnselen, gewoonlijk worden ze dan ook naar Ampère genoemd. Hieronder moeten electrische stroomen worden gedacht, die voortdurend om de moleculen rondloopen en daardoor een magnetisch moment teweegbrengen. Bij ferromagnetische en paramagnetische lichamen zouden deze stroomen in onmagnetischen toestand reeds aanwezig zijn, alleen geen invloed naar buiten uitoefenen, daar de magnetische momenten ervan alle verschillend gericht zijn. Door een uitwendig magnetisch veld kunnen ze gericht worden, waardoor het lichaam magnetisch wordt.
Inmiddels dient er aan te worden gedacht, dat deze richting der m. gepaard gaat met een inductiewerking, waardoor de sterkte der m. en dientengevolge het magnetisch moment ervan kunnen veranderen. Bij diamagnetische lichamen wordt aangenomen, dat in onmagnetischen toestand de m. niet rondloopen; wordt het lichaam in een magnetisch veld gebracht dan ontstaan er tengevolge van de inductiewerking door dit veld m., die een magnetisch veld hebben, tegengesteld gericht aan het oorspronkelijke. In de electronentheorie van Lorentz worden de m. gedacht te bestaan uit rondloopende electronen. Zijn de magnetische momenten hiervan op zeker oogenblik gericht, is dus het lichaam magnetisch en wordt het omgemagnetiseerd (dus in tegenovergestelde richting gemagnetiseerd), dan gaat dit gepaard met een omkeering der draaiïngsrichting der electronen, hetgeen een mechanischen draaiïmpuls (zie IMPULS) tengevolge moet hebben, aangezien de electronen massa bezitten. Het lichaam moet een gelijken en tegengestelden impuls ondervinden. Deze impuls is bij een gemagnetiseerd ijzeren staafje, dat telkens werd overgemagnetiseerd, inderdaad experimenteel door Einstein en W. J. de Haas gevonden, hetgeen als een bevestiging is te beschouwen van de hypothese der m.
