Gebastionneerd tracé - van vestingwerken, stelsel van bevestiging, waarbij door breking van het tracé gedeelten vuurlijn worden verkregen, welke loodrecht of nagenoeg loodrecht op de te flankeeren takken van de gracht staan. Het g. tracé is ontstaan uit de in de eerste helft van de 16e eeuw toegepaste Oud-Italiaansche bevestigingswijze. De op de samenkomsten (saillanten) van de vestingfronten door breking van den wal gevormde, vijfhoekige werken, werden bastions genoemd. Uit de flanken van deze bastions werden de aangrenzende gedeelten van den wal, de courtines, geflankeerd; de facen van de bastions dienden tot het afgeven van musketvuur.
Aangezien de hoofdaanval eerst op deze bastions moest worden gericht, om de flankementvuurmonden te demonteeren, voordat tot een aanval op de courtines kon worden overgegaan, werd ook het zwaartepunt van de verdediging geleidelijk van de courtines naar de bastions overgebracht. Deze werden daardoor veel grooter, en moesten vóór het midden van het vestingfront een krachtig kruisvuur kunnen afgeven en elkander onderling met geschut- en musketvuur kunnen flankeeren. De nadeelen van dit tracé, n.l. de gemakkelijke enfileering van de bastionsfacen, de beperkte, frontale vuuruitwerking en de blootstelling van de hooge flanken aan enfileer- en rugvuur, deden dit vooral in Frankrijk veel toegepaste stelsel vervangen door de polygonale vestingfronten, waarbij in het bijzonder het geschut voor het vuur op groote afstanden eene betere opstelling vond.
