Draagvermogen - 1) (werktuigk.), de belasting, die een draagconstructie (balk, kraan, brug, enz.) of een stuk gereedschap (takel, kabel, touw, enz.) veilig kan uithouden. Gewoonlijk wordt het draagvermogen zoo hoog opgegeven, dat er nog steeds een 3 a 10-voudige zekerheid aanwezig is, d. w. z., dat het constructiedeel of toestel 3 a 10 maal zoo zwaar belast kan worden vóór het breekt. Deze speelruimte tusschen draagvermogen en (breukbelasting wordt zoo groot genomen om rekening te houden met onzuiverheden in de berekening, materiaalfouten en betrekkelijke onbekendheid met de belasting.
2) (electrotechn.), gewicht resp. massa van het ijzer, dat door een magneet kan worden gedragen. Feitelijk is het d. niet eene bepaalde grootheid, daar ze afhankelijk is van de gedaante van het anker. Is echter dit laatste zóó geconstrueerd, dat de weg, dien de magnetische inductielijnen er door moeten volgen, niet te lang is, en voldoende doorsnede heeft, is het d., practisch gesproken, bepaald. Staalmagneten worden, tot vergrooting van het d., uit lamellen samengesteld, die ieder afzonderlijk worden gemagnetiseerd. Bij electromagneten hangt het d. af van den stroom in de windingen; bij versterking van den stroom neemt het d. tot eene zekere maximumwaarde toe. Het d. kan uit het verloop der magnetische inductielijnen worden berekend.
