Diogenes - naam van verschillende Gr. wijsgeeren. De voornaamste zijn:
1) D. van Apollonia (op Kreta), 5e eeuw v. C., bespot in Aristofanes’ Wolken, leert, de denkbeelden van Anazimenes met die van Anaxagoras verbindend, dat aan alle dingen een eeuwig principe ten grondslag ligt, de lucht, die alles beheerscht en doordringt, tevens geestelijk is en redelijk. Ook de ziel is warme lucht. Evenals Alkmaeon verlegde hij den zetel van het denken in de hersenen.
2) D. van Oinoanda (in Lycië), warm bewonderaar v. Epikurus (2e eeuw n. C.), van wien hij op een zuilenhal fragmenten van brieven list graveeren (uitgegeven en verklaard door Usener).
3) D. van Seleucia (a. d. Tigris), de Babyloniër, opvolger van Zeno v. Tarsus als hoofd der Stoa, was met den peripateticus Kritolaos en den academicus Karneades in 155 v. C. gezant te Rome. Zijn leerling Panaetius bracht de Stoische filosofie voorgoed over naar Rome.
4) D. van Sinope (aan de Zwarte Zee), gestorven 323 v. C. te Korinthe, de populairste van alle cynische wijsgeeren, leerling van Antisthenes, bekend door zijn zelfgenoegzaamheid, ascetische leefwijze, schaamteloosheid, geestigheid en slagvaardigheid. Tallooze anecdoten zijn over hem in omloop (zijn leven in een vat, ontmoeting met Alexander den Groote, enz.). Geschreven heeft hij waarschijnlijk niets. Over hem Göttling, D. der Kyniker, Gesammelte Abh. I. 1851.
5) D. Laertius (uit Laerte, in Cilicië), ± 250 n. C. Zijn werk in 10 boeken „over de levens, leerstellingen en uitspraken der beroemdste filosofen”, bestemd voor een geleerde Romeinsche vrouw Arria,hoewel een vaak onkritische compilatie uit schrijvers van ongelijke beteekenis, is voor de geschiedenis der oude filosofie van zeer groote waarde. Uitvoerig en met voorliefde is het leven en de leer van Epikurus behandeld.
