Bruce (Robert)

betekenis & definitie

Bruce (Robert), Schotsch kroonpretendent, geb. 1210, uit een oorspronkelijk Normandisch geslacht, zoon van de tweede dochter van den graaf van Huntingdon, broeder van koning Willem den Leeuw van Schotland, liet evenals John Baliol, na het uitsterven van het koningshuis, aanspraken op den troon gelden (1290), nam deel aan de vrijheidsoorlogen der Schotten onder Baliol en Wallace, en overleed 1294. Na Wallace’s dood liet zijn kleinzoon, Robert Bruce (geb. 1274), zich te Scone tot koning kronen (Mrt. 1306), doch moest in 1307 voor de troepen van koning Edward I van Engeland vluchten. Weldra verzamelde hij rondom zich een schare volgelingen, behaalde bij Bannockburn een volkomen overwinning op de troepen van Edward II (24 Juni 1314), en legde daarmee den grondslag voor Schotlands onafhankelijkheid; hij overleed 1329. Zijn zoon, David Bruce (1329—71), geb. 1324, volgde hem op, werd echter door Eduard Baliol en diens bondgenoot, koning Eduard III van Engeland, bij Halidon Hill (1333) verslagen, vluchtte naar Frankrijk, en keerde in 1341 met Fransche hulp terug; in 1346 begon hij als bondgenoot van Frankrijk een oorlog tegen Engeland, werd echter bij Neville’s Cross geslagen en gevangen genomen, verkreeg tegen losgeld en gijzelaars de vrijheid in 1357 terug en stierf kinderloos, 1371.