Alberoni - (Giulio), kardinaal en eerste minister van Philips V van Spanje. Hij werd in de buurt van Piacenza als de zoon van een boer in 1664 geb. en legde reeds als jong geestelijke zeer groote diplomatieke talenten aan den dag, zoodat de Hertog van Panna hem bij de onderhandelingen met Frankrijk gebruikte. Dientengevolge kwam hij zelf in Franschen dienst en was onvermoeid bezig den Franschen prins Philips van Orleans den Spaanschen troon te verzekeren. In 1711 kwam hij naar Spanje en werd door den invloed van prinses Orsini vertegenwoordiger van den Hertog van Parma aan het Spaansche hof.
Nog beteekenisvoller werd zijn positie, toen hij in 1714 het huwelijk van den nieuwen koning Philips V van Spanje met de erfprinses Elisabeth Famese van Parma tot stand bracht. Onder zijne leiding regeerde deze nu den Koning en geheel Spanje en onder A.’s bestuur kregen handel en industrie nieuwen bloei, waartegenover echter de oude vrijheden steeds meer onderdrukt en de koninklijke macht steeds absoluter werd. Philips verhief hem tot Grande 1ste klasse en bisschop van Malaga en dwong A.’s verheffing tot kardinaal in 1717 van den Paus af. A.’s avontuurlijke buitenlandsche politiek, die er op gericht was de bij den vrede van Utrecht aan Oostenrijk verloren gegane Italiaansche landen aan Spanje, ten behoeve der zonen uit het huwelijk van Philips V en Elisabeth, terug te brengen, bracht hem in zijn overigens voortreffelijk binnenlandsch bewind ten val. De door A. allerwege in Europa op touw gezette intriges, om den vrede van Utrecht ongedaan te maken, mislukten; tegen de aanvallen der Spaansche vloot op Sardinië en Sicilië kwamen in de jaren 1717 en 1718 de zgn. triple en quadruple allianties tot stand en Spanje moest bewilligen in vredesonderhandelingen, waarbij de bondgenooten als eerste vredesvoorwaarde de verwijdering van A. eischten, waarop deze den 5den December 1719 uit zijn waardigheid ontzet werd. Paus Clemens XI daagde hem onmiddellijk voor het gerecht, maar overleed in 1721, nog vóór een kerkelijk vonnis over A. geveld was.
Onder Innocentius XIII werd hij in 1723 vrijgesproken. Later onder Clemens XII werd hij pauselijk legaat te Ravenna en maakte zich voor deze provincie zeer verdienstelijk, waarna Benedictus XVI hem tot legaat van Bologna benoemde. De laatste jaren zijns levens bracht hij in ambtelooze rust door te Piacenza; hij overl. 1762 in den leeftijd van 88 jaren. Van zijn hand verschenen Lettres intimes au comte J. Rocca (Parijs 1893). A. was een voorstander van het herstel der Italiaansche eenheid en heeft ook gehoopt, zijn Spaansche staatkunde aan de verwezenlijking van dat ideaal dienstbaar te kunnen maken.
