v. (-turen), cultuurwijze voor onvergraven hoogveen.
(e) De hoogveencultuur is eind 19e eeuw door het Veenproefstation in Bremen ontwikkeld en berust op handhaven van de juiste grondwaterstand, op een bepaalde bewerking van de grond door middel van schijvenegge, frees of ploeg en rol, en vooral op een juiste bemesting met vnl. kalkmeststoffen. De hoogveencultuur was dan ook pas goed mogelijk na de opkomst van de kunstmestindustrie. De op deze manier behandelde grond leent zich het best voor het gebruik als grasland. In tegenstelling tot de BRD is de hoogveencultuur in Nederland nauwelijks van betekenis, omdat het voordeliger was van het veen turf te maken en daarna de dalgrond in cultuur te brengen, →ontginning.
