v., kennis en leer van (oude) handschriften als geheel, codicologie (e).
(e) De handschriftenkunde bestudeert de technische aspecten (b.v. schrijfmateriaal, schriftsoort, versiering, band), maar ook de historische, geestelijke en sociale voorwaarden voor ontstaan en gebruik van handschriften (b.v. scriptoria, bibliotheken). Sinds de 19e eeuw is de handschriftenkunde die vroeger deel uitmaakte van de →paleografie uitgegroeid tot een afzonderlijke discipline, →handschrift.
