(het accent wisselt), o. (-n), verbinding van fosfor met zuurstof.
Er zijn twee fosforoxiden.
Fosforpentoxide, P2O5, het hoogste oxide van fosfor, ontstaat door verbranding van fosfor in overmaat zuurstof als een witte, lichte, vlokkige stof, die een sterke affiniteit heeft voor water en in fosforzuur overgaat. Het is één van de krachtigste droogmiddelen en bestaat uit moleculen P4O10 (sublimatiepunt 360 °C).
Fosfortrioxide, P2O3, ontstaat indien men een snelle stroom droge zuurstof, die met een derde van zijn volume lucht is vermengd, door een kwartsbuis over gesmolten witte fosfor leidt. Hoofdprodukt is hierbij P2O5, dat door een prop glaswol kan worden tegengehouden. Het P2O3 gaat in dampvorm hier doorheen en wordt in een afgekoelde buis gecondenseerd. Het is een witte wasachtige stof (ook in kristallen verkregen), opgebouwd uit moleculen P4O6, die bij 22,5 °C smelt en bij 173,1 °C kookt (in een stikstof atmosfeer).
