Huiswijndruif van piëmonte: vrolijk dieppaars, veel fruit, wat tintelende koolzuurbelletjes voor de frisheid, en dat pittige bittertje om je te tonen dat barbera meer is dan de eerste de beste fruitige wijn.
Heerlijk. Maar vind het maar eens. Want er zijn een heleboel veel te goede barbera’s op de markt. Te goed, ja. Da’s bijna net zo erg als slecht. Steeds meer producenten leveren een sjieke barbera, een barbera met pretenties. Barbera op sjiek in plaats van barbera met sjeu. Alsof er een Mercedes komt voorrijden terwijl je uitkijkt naar een lelijke eend. En het was zo mooi geregeld: barolo en barbaresco voor de zondag, barbera (en dolcetto) voor alledag.
Tot Giacomo Bologna met een barbera barricato kwam, een barbera die, net als veel grote wijnen wereldwijd, gerijpt had op barriques, nieuwe eikenhouten vaten. Zijn barbera Bricco dell’Uccellone 1982 was voor iedereen een verrassing en Bologna was direct wereldberoemd – bij wijnkenners dan. Zo’n geconcentreerde, machtige wijn met de bekende hout-en-vanillegeuren van de barrique was een stuk herkenbaarder dan de simpelweg frisse barbera’s met veel zuren. Wijnkenners houden niet van zomaar domweg lekker. Zodoende zijn simpele huiswijnbarbera’s moeilijk te vinden. Waarschijnlijk drinken de Piëmontezen die allemaal vrolijk zelf op, als ze weer voor veel geld hun barbera barricato voor de export hebben verkocht.
