Een guillotine is een houten installatie die in de achttiende eeuw gebruikt werd om ter dood veroordeelden te onthoofden. Het was een snelle, efficiënte en pijnloze manier van terechtstellen.
Het apparaat bestond uit een verzwaard valmes dat via een katrollensysteem in een constructie boven de nek van de terechtgestelde hing. Deze lag met de buik op een bankje en het hoofd boven een mand. Hierin kon het hoofd opgevangen worden. De beul moest enkel nog het touw ontknopen of doorsnijden om de onthoofding te laten plaatsvinden.
De bedenker van het apparaat was een Fransman genaamd Joseph-Ignace Guillotine. Althans, hij bedacht de theorie achter de democratisering van de doodstraf. Vanuit het verlichtingsideaal dat alle mensen gelijk zijn, kwam het idee voort dat elke ter dood veroordeelde ook op dezelfde manier tot zijn of haar einde moest komen; met hetzelfde apparaat dus. Daarnaast ging het aloude onthoofden met de bijl niet altijd goed. De beul dronk zich vaak lam om het geweten te sussen, wat geen positief effect had op zijn vaardigheden. Vlak na de Franse revolutie werd de guillotine voor het eerst gebruikt en veelvuldig ook. Tegenstanders van de revolutie werden op efficiënte wijze voor eeuwig het zwijgen toegebracht.
