Stotteren is aangeboren.
Als een jong kind opeens begint met stotteren, komt dat vaak op een moment dat hij toe is aan moeilijker taalgebruik. Het stotteren helpt hem om even op moeilijke woorden te komen die hem niet meteen te binnen schieten. Maar ook kinderen die te veel tegelijk willen vertellen gaan soms tijdelijk stotteren. Ze struikelen over hun woorden. Als een kind fluistert, stottert hij niet, en ook niet als hij zingt; dit komt door een andere manier van ademhalen.
Of stotteren aangeboren is, is nog niet helemaal zeker te zeggen, al bestaat er wel het vermoeden dat aanleg een rol speelt, omdat er in sommige families meer wordt gestotterd dan in andere. Waarschijnlijk speelt spanning wel een rol.
