Een bosbrand is doorgaans te wijten aan onachtzaamheid van de mens, of zelfs aan opzettelijke brandstichting. Zulke branden in niet voor brand aangepaste bossen waarin veel brandbaar materiaal is opgehoopt, leiden nooit tot bosverjonging, maar uitsluitend tot bosvernietiging.
Door aanleg van brandgangen en gereedhouden van een bosbrandweer poogt men zo’n bosbrand in te perken of te voorkomen. Brandtorens zijn geleidelijk aan vervangen door vliegtuigverkenning op brandgevaarlijke dagen. Men onderscheidt loopvuur, wanneer de bodembedekking brandt (zeer hardnekkig), en kroonvuur, wanneer de boomkruinen branden. Een beginnend loopvuur kan bestreden worden door de bodem voor het vuur nat te maken, door zand over het vuur te scheppen en door het vuur met takken uit te slaan (altijd brandweer of politie waarschuwen). Kroonvuur eist een vakkundiger aanpak (kaalkappen van hele stroken bos).Er bestaan ook natuurlijke bosbranden, zgn. vuurclimaxen, in voor brand aangepaste bossen. Zulke bossen zijn voor natuurlijke verjonging via zaadkieming aangewezen op jaarlijkse lichte branden, die worden overleefd door aangepaste kiemplanten. Men vindt ze in het zuiden van de vs en in Honduras (Pinus-bossen), in Australië (Eucalyptus-bossen) en in Thailand (teakbossen). Natuurlijk tropisch regenwoud is te vochtig om te branden, behalve na veiling, -ebranden.
