het maken van een gat van vele honderden tot enkele duizenden meters lengte in de bodem om het voorkomen van b.v. olie- of gasvoorraden vast te stellen (exploratieboring) of om vastgestelde voorraden te winnen (exploitatieboring).
In Nederland en België zijn beide soorten boringen gebonden aan concessies van de Rijksoverheid. Daarbij worden in Nederland regels gesteld om schade aan het milieu zoveel mogelijk te beperken; in België zijn deze niet duidelijk in de vergunning opgenomen. De uitvoerder van de boring is ook verplicht voor herstel van de hoorplaats (‘lokatie’) te zorgen, wanneer deze wordt verlaten. De laatste jaren zijn de regels hiervoor strenger dan vroeger. Voor het uitvoeren van boringen worden lokaties ingericht. Deze nemen 0,5—2 ha ruimte in beslag.
Op die plaats wordt de bodem afgegraven en geëgaliseerd, zand opgebracht en een asfaltlaag aangebracht. Meestal legt men een verharde toegangsweg aan. Bij exploitatie volgt meestal ook een pijpleiding. De lokatie valt erg op door de ca. 50 m hoge boortoren, een pijp met een gasvlam en lantaarns. Het geheel veroorzaakt landschappelijke ontsiering, geluidsoverlast en verstoring van de omgeving. De vegetatie in de omgeving wordt aangetast en de fauna verstoord (op de lokatie is die totaal verdwenen).
Dit is in natuurgebieden doorgaans ingrijpender en moeilijker te herstellen dan in cultuurland. Vooral in de duinen is de aantasting ingrijpend en gaat herstel zeer langzaam, terwijl er ook sprake is van blijvende schade door vergravingen. Daarom ook is de gaswinning bij Ameland op fel verzet van natuurbeschermingsinstanties gestuit. In zeer open vogelrijke gebieden, zoals de Waddenzee, betekenen boringen een ernstige verstoring van de vogels. De gasvlammen (het affakkelen) op booreilanden in zee trekken in de trektijd onder weersomstandigheden met slecht zicht veel vogels aan die vaak in de vlammen verbranden.
Bij het uitvoeren van de boringen kunnen kleine of grote ongelukken gebeuren, vooral door uit het boorgat spuitende olie, zout en spoelmiddel, dat soms giftige chemicaliën bevat. Zo’n ongeluk noemt men een spuiter of blow-out. Vervuiling van grondwater en bodem (zelfs kleine oppervlaktes) met olie blijkt nauwelijks op natuurlijke wijze te herstellen. In de praktijk zijn ongelukken vrijwel nooit gevolg van technische mankementen, maar van nalatigheid. Een berucht voorbeeld is de blowout op platform Bravo in het Noorse olieveld Èkofisk in 1977. Bij ongelukken op zee kan grote schade optreden aan het leven in de zee en aan zeevogels, vooral wanneer bij slecht weer de olie niet kan worden opgeruimd.
Borssele, Ned. plaats in de gemeente Borsele in de provincie Zeeland, gelegen in het zuidwesten van Zuid-Beveland. Een van de twee kernenergiecentrales die Nederland rijk is, staat in Borssele en is sinds 1973 in gebruik. Het is een zgn. drukwaterreactor. Dit betekent dat het koelwater in de reactor onder druk gehouden wordt, waardoor het niet kan koken. In een warmtewisselaar wordt de warmte van het koelwater overgedragen aan een tweede circuit waarbinnen het water wel tot stoom overgaat. Deze stoom drijft dan een stoomturbine aan die gekoppeld is met de as van een elektrische generator, zodat elektriciteit opgewekt wordt.
De kerncentrale in Borssele heeft een elektrisch vermogen van 488 MW. De centrale wordt geëxploiteerd als een zgn. basislastbedrijf, wat inhoudt dat zij zoveel mogelijk op vol vermogen draait. Behalve een kerncentrale is in Borssele ook nog een olie- of aardgasgestookte conventionele elektriciteitscentrale met een vermogen van 190 MW.
De bouw van de kerncentrale werd uitgevoerd door het Duitse concern Siemens, al werd het nodige werk uitbesteed bij Ned. bedrijven. Een groot deel van de elektriciteit uit de kerncentrale wordt afgenomen door het ernaast gelegen aluminiumbedrijf van Péchiney. De ervaringen met deze kerncentrale zijn positief in die zin dat de bedrijfsvoering aan de verwachtingen heeft voldaan. Er is discussie gaande over de problematiek van de tijdelijke opslag van het radioactief afval vlakbij de kerncentrale.
