De zienswijze dat culturele uitingen moeten worden beoordeeld in de context van de cultuur waar ze bij horen, in relatie dus tot de normen en waarden die gelden in die cultuur. Bepaalde zaken, zoals het kastestelsel, het dragen van hoofddoekjes, het uithuwelijken of het eten van honden zouden alleen mogen worden beoordeeld vanuit het waardensysteem van de cultuur waarin die zaken voorkomen.
Culturen zijn dus niet gelijk in deze visie, wel gelijkwaardig, en de ene cultuur kan dus niet als 'beter of 'slechter worden beoordeeld dan een andere. Het cultureel relativisme heeft in het Nederlandse denken de laatste dertig jaar een belangrijke rol gespeeld. Critici van deze zienswijze stellen dat daardoor lange tijd veel problemen met allochtonen met de mantel der relativering zijn bedekt, zonder dat adequate actie werd ondernomen.
Cultureel relativisme en politieke correctheid zouden met elkaar in verband staan: de angst oordelend te spreken over andere culturen en voor racist te worden uitgemaakt, zou in brede lagen van de bevolking een zwijgende maar sluimerende onvrede hebben veroorzaakt, die pas tot uiting kwam bij de kamerverkiezingen van 2002 en resulteerde in een grote overwinning van de LPF. Het tegengestelde van cultureel relativisme wordt etnocentrisme ge noemd (zie ook multiculturalisme).
