De Duitse politiek die vanaf 1921 werd gevoerd met de bedoeling de overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog te tonen dat Duitsland wel herstelbetalingen wílde doen, maar dat het daartoe niet bij machte was.
De reactie van de voormalige geallieerden op deze Duitse politiek was tweeledig. Enerzijds bezetten Fransen en Belgen het Ruhrgebied wegens het achterblijven van betalingen. Anderzijds streefden de meer gematigde Britse en Amerikaanse regeringen naar een herziening van de afspraken. In het Dawes-plan uit 1924 en het Young-plan uit 1930 werden inderdaad nieuwe regelingen getroffen.
De Erfüllungspolitik werd in de Duitse binnenlandse politiek een geducht wapen in handen van rechtse tegenstanders van de Weimar-republiek. Zij beschuldigden de diverse regeringen van het uitleveren van het land aan de voormalige vijanden. Hun standpunt was dat Duitsland geen pfennig van de door een `Gewaltfrieden' opgelegde verplichtingen hoefde te voldoen.
De Duitse politicus Gustav Stresemann was een van de drijvende krachten achter de Erfüllungspolitik.
