De betalingen die Duitsland, Oostenrijk en Hongarije na de Eerste Wereldoorlog aan de geallieerden moesten doen.
De totale kosten van de Eerste Wereldoorlog waren zó hoog dat het ondoenlijk was die allemaal in rekening te brengen. Verreweg de meeste betalingen kwamen voor rekening van Duitsland. Men stelde zich tevreden met het eisen van een vergoeding van `de schade aangebracht aan de burgerbevolking en hun eigendommen door Duitse agressie te land, ter zee en in de lucht'. Na langdurige besprekingen werd het bedrag aan herstelbetalingen vastgesteld op 132 miljard goudmark, te voldoen in jaarlijkse termijnen.
Aanvankelijk betaalde Duitsland een deel van de vereiste bedragen. Toen Frankrijk echter in 1923 uit onvrede over het trage betalingstempo het Ruhrgebied bezette, staakte Duitsland de betalingen.
In het Dawes-plan (1924) en het Young-plan (1930) werden nieuwe regelingen getroffen. De economische wereldcrisis zorgde voor extra complicaties. In 1932 werd in Lausanne een conferentie gehouden om tot een definitieve regeling te komen. Duitsland werd bereid gevonden nog drie miljard mark te betalen. Deze afspraak is niet nagekomen. Feitelijk betekende de conferentie van Lausanne het einde van de herstelbetalingen. In totaal betaalde Duitsland ongeveer elf miljard mark.
De kwestie van de herstelbetalingen heeft in Duitsland het economisch herstel bemoeilijkt en zeer veel kwaad bloed gezet.
Na de Tweede Wereldoorlog eiste de Sovjetunie eveneens herstelbetalingen. De andere geallieerden hadden er gezien de vroegere ervaringen geen behoefte aan. Uiteindelijk werd een bedrag van tien miljard dollar vastgesteld, op te brengen door Duitsland, Hongarije en Roemenië.
