geleide techniek van de → psychotherapie, ontwikkeld door Desoille (1938). De patiënt ligt uitgestrekt op een divan in een halfdonker vertrek en ziet de therapeut niet.
Wanneer hij zo ontspannen is dat hij bijna slaapt, wordt hem gevraagd zich een bepaalde situatie voor te stellen en wordt hij uitgenodigd zich in de ruimte te bewegen die hij gecreëerd heeft: omhoog te gaan, omlaag te gaan, een obstakel te overwinnen, enz. Algemeen gezegd, constateert men dat aan de stijgende beweging gevoelens van welbehagen en aangename voorstellingen verbonden zijn, terwijl de neergaande beweging onbehagen en angst veroorzaakt. Na iedere séance maakt de patiënt een verslag waarin hij de aard der uitgedrukte gevoelens nauwkeurig weergeeft. Zo slaagt hij er in zijn diepe → conflicten te ontdekken. Bovendien kan hij zijn problemen onder ogen zien en zijn neurotische gedragingen vervangen door beter aangepaste mechanismen (zich niet door angst laten overmannen). Dit psychotherapeutisch procédé kan niet in alle gevallen toegepast worden; bij → schizoïdie lijkt het afgeraden te moeten worden; deze mensen hebben nl. al te zeer de neiging zich met genoegen over te geven aan dromerijen.
Maar vooral blijkt dat deze techniek zich moeilijk leent tot de analyse van de → overdracht (affectieve band tussen patiënt en therapeut) die de basis vormt van iedere psychotherapeutische relatie; ze blijft aldus een oppervlakkige manier van behandelen. → Fan. Fantasme, Schizothymie, Verdedigingsmechanismen.
