studie van de ouderdom, het ouder worden. Deze (nieuwe) wetenschap beantwoordt aan de dringende noodzaak oplossingen te vinden voor de psycho-biologische en sociale problemen van bejaarden, wier aantal sedert het einde van de tweede wereldoorlog aanzienlijk is toegenomen.
Er bestaat een psychologie van de → ouderdom, die bepaald wordt door de lichamelijke veroudering, de onvermijdelijke veranderingen in de sociale betrekkingen en de nadering van de dood. Over het algemeen worden alle vermogens geleidelijk minder (spierkracht, verstandelijke functies, werkkracht); het gevoelsleven wordt zwakker, de → egocentriciteit komt terug. Het is moeilijk ouderdom te accepteren, het arbeidsveld zonder bitterheid te verlaten en ‘om te schakelen’. Niet zelden neemt men dan ook ontstemming waar, afzondering, depressies, opstandigheid en vaak geestesstoornissen (→ neurosen en → psychosen die kenmerkend zijn voor de → menopauze en de veroudering).
