De gedachte aan de dood veroorzaakt over het algemeen angstgevoelens. De dood betekent het onherroepelijke verlies van de individualiteit, de vernietiging van het → ‘ik’.
Ze beangstigt des te meer waar ze het besef is van een ondenkbaar niets. De → angst voor de dood hangt samen met de waarde die men aan het leven toekent; in sommige gevallen kan ze helemaal verdwijnen en kan zelfs naar de dood verlangd worden. Hele groepen bewoners van Polynesie, Melanesië en Tasmanië stierven in één generatie ten gevolge van blanke kolonisatie: daar ze hun onafhankelijkheid en hun cultuur verloren, had het leven voor deze mensen geen zin meer. Iemands dood wordt gewoonlijk door zijn familie als een onherstelbaar verlies opgevat en veroorzaakt verdriet, vaak → neuroses, soms zelfs de dood van anderen. Maar in sommige gemeenschappen (Eskimo’s, bewoners van de Fidji-eilanden) veroorzaakt de dood vreugde: de leden van die gemeenschappen zijn ervan overtuigd dat er een leven na de dood bestaat, een leven dat gelukkiger is dan dat op aarde. → Religie.
