(Ital., gebrande aarde), naam voor sculpturen en sierende onderdelen aan bouwwerken, gemaakt van meest rode of gele, gebrande, ongeglazuurde klei; stellig de oudste trap der keramischetechniek (Babylonische statuetten, Griekse tanagrabeekljes*, Etruskische grote plastiek). Vooral in de Ital.
Renaissance op grote schaal, ook als siermaterie, toegepast.
