Het, door Clovis, koning der Salische Franken in het tegenwoordige N.-Frankrijk gesticht in 486, door vereniging der verschillende kleine Frankische staatjes tot een geheel. Na de dood van Clovis nu eens verdeeld (in Austrasië en Neustrië) dan weer verenigd.
Vergroot door overwinningen op de Bourgondiërs, Thüringers en Beieren. Vaak verzwakt door hevige troonstrijd. Sedert de 7e eeuw won de hofmeier (hoge ambtenaar aan het hof), toen dit ambt in het geslacht der Karolingen erfelijk werd, steeds meer aan invloed, terwijl het aanzien der onbetekenende Merovingers (rois fainéants, nietsdoende koningen) steeds daalde. Pepijn de Korte zette ten slotte de laatste Merovinger in een klooster en werd zelf koning (752). Onder zijn zoon Karel de Grote (768-814) verkreeg het F. zijn grootste uitbreiding (van Eider in het N. tot Ebro en Z.-Italië in het Z. en tot Elbe, Saaie, het Bohemerwoud, Theiss, Drave en Save in het O.). De troonstrijd tijdens Lodewijk de Vrome en na diens dood werd in 843 beëindigd door het Verdrag van Verdun, dat het F. splitste in een W. helft (Frankrijk) en O. helft (Duitsland).
