sedert 8e eeuw gebruikelijke naam voor de uit Angelen, Saksen en Juten bestaande Germaanse bevolking van Gr.-Brittannië, die na 400 n.C., zgn. onder Hengist en Horsa, uit N.-Duitsl. zou zijn overgestoken. Zij onderwierpen en verdrongen de Kelten en vormden 7 koninkrijkjes; deze werden 596-655 gechristianiseerd.
Egbert van Wessex verenigde (829) de 7 rijkjes tot één rijk, dat Engeland (Anglia) genoemd werd. Door onderlinge strijd verzwakt, konden de A. zich met moeite tegen de Noormannen en Denen handhaven en werden tenslotte 1066 door Willem de Veroveraar van Normandië onderworpen. De veroveraars versmolten met de A. tot één volk. In de Angelsaks. tijd was het land verdeeld in gouwen (shires), honderd- en dorpschappen (townships) en versterkte plaatsen (boroughs) en het volk in vrijen (ceorls - later gedeeltelijk adellijken - earls) en onvrijen (theows); de koning, wiens macht door de Groten (Witenagemot = vergadering der wijzen) beperkt was, werd gekozen.
