Johan Halvorsen (Drammen 1864-0slo 1935) was een Noorse componist die rond de eeuwwisseling van de 19e naar de 20e eeuw een van de belangrijkste musici in Noorwegen was. Eerst als violist en later als dirigent en componist zette hij de traditie van de late Romantiek en de integratie van de Noorse volksmuziek in de klassieke muziek voort.
Halvorsen kreeg zijn eerste training als violist in Christiania (het huidige Oslo). Hij studeerde vervolgens in Stockholm bij Jakob Lindberg en bij Adolph Brodsky in Leipzig. Tijdens zijn verblijf in Leipzig (1886-88) was hij tevens concertmeester van het Gewandhausorchester.In 1889 werd hij benoemd tot viooldocent aan het Muziekinstituut van Helsinki, waar hij kennismaakte met Busoni, die hem stimuleerde om te gaan componeren. De carrière van Halvorsen kwam pas goed op gang in 1893. Met zijn benoeming tot dirigent van het theaterorkest en het semi-professionele symfonieorkest van Bergen groeide Halvorsen uit tot een van de belangrijkste dirigenten van Noorwegen. In 1899 volgde de benoeming tot dirigent van het nieuw geopende National-theater in Christiania, een positie die hij 30 jaar lang zou bekleden. In deze hoedanigheid schreef hij theatermuziek voor meer dan 30 theaterwerken. Als componist schreef hij zijn beste zelfstandige werken pas nadat hij minder was gaan dirigeren. Zijn drie symfonieën, na 1921 geschreven, behoren samen met de twee rapsodieën over Noorse volksliedjes uit 1910 tot zijn beste werken. Ze staan dicht bij de composities van Grieg en Svendsen en blinken vooral uit door de kleurrijke orkestratie.
Oeuvre
3 symfonieën; orkestsuites; werken voor viool en orkest; muziek bij 30 theaterwerken; kamermuziek; liederen en koorwerken.
