Hulp aan ontwikkelingslanden wordt in verschillende vormen verleend:
- Financiële hulp, meestal in de vorm van leningen op zachte voorwaarden.
Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen:
- Gebonden hulp, waarbij aan het ontwikkelingsland bepaalde voorwaarden worden opgelegd voor de besteding van het geld. Zo kan de verplichting worden opgelegd het geld te besteden in het donorland.
- Ongebonden hulp, waarbij het ontvangende land vrij is in de besteding van de financiële hulp.
Donorlanden geven vaak de voorkeur aan gebonden hulp. De gelden komen op deze manier weer ten goede aan de economie van het geldverstrekkende land. Daarnaast is er dan een zekere controle op de hulp; het ontvangende land kan het geld nu minder gemakkelijk voor andere doeleinden gebruiken, zoals voor het aankopen van wapens.
- Technische hulp.
- Levering van voedsel en medicijnen.
- Vermindering van handelsbelemmeringen.
In het laatste geval krijgen de ontwikkelingslanden betere exportmogelijkheden, vooral voor de arbeidsintensieve produkten. Deze produkten kunnen goedkoper in de derde wereld geproduceerd worden, omdat de lonen daar lager zijn.
Toch blijven de rijke landen er huiverig voor om protectiemaatregelen te beperken. Redenen hiervoor zijn:
- Er ontstaat meer internationale concurrentie, waardoor de eigen industrie niet meer tegen de goedkope buitenlandse produkten op kan, zodat de werkgelegenheid in gevaar komt.
- Als een land bepaalde produkten alleen nog maar invoert, dreigt de kennis van bepaalde produktietechnieken te verdwijnen.
