De binnenlandse liquiditeitenmassa bestaat uit:
-de primaire liquiditeiten: het chartale geld (munten, bankbiljetten) en het girale geld dat in handen is van het publiek;
-de secundaire liquiditeiten', vorderingen van het publiek op de banken, de giro en de overheid. Voorwaarde is wel dat ze op korte termijn zonder veel kosten en zonder groot koersverlies op grote schaal in geld kunnen worden omgezet. Voorbeelden zijn termijndeposito’s, kortlopende vorderingen op het rijk (schatkistpromessen) en vreemde valuta. Ook oneigenlijk spaargeld wordt hiertoe gerekend: geld dat maar zeer kort op een rekening blijft staan.
Onder de nationale liquiditeitenquote wordt de verhouding tussen de binnenlandse liquiditeitenmassa en het nationale inkomen verstaan.
De Nederlandsche Bank tracht de liquiditeit van de Nederlandse economie te beïnvloeden, omdat het monetaire beleid van DNB op een zeker bestedingsevenwicht gericht is; er wordt gestreefd naar een stabiel prijsniveau. Om dit te bereiken kan DNB invloed uitoefenen op de geldhoeveelheid in Nederland. Dit is een van de aspecten van het monetair beleid van DNB.
