Het doel van een discontopolitiek is het beïnvloeden van de maatschappelijke geldhoeveelheid door wijziging van de kredietkosten. Als de Nederlandsche Bank verwacht dat de vraag naar goederen tot prijsstijgingen zal leiden, dan kan ze trachten door kredietbeperkende maatregelen de vraag te verminderen. De hiermee samengaande grote vraag naar geld kan de banken namelijk in liquiditeitsproblemen brengen. De banken kunnen, onder overlegging van schatkistpapier, geld lenen bij de Nederlandsche Bank.
Het disconto wordt het wisseldisconto genoemd. Bij discontering (=verkopen) brengt de Nederlandsche Bank minimaal tien dagen rente in rekening. Daarom geven de banken er de voorkeur aan voorschotten in rekening-courant op te nemen. Hoewel het tarief van deze rente, de voorschotrente een half procent hoger is dan het wisseldisconto, staat daar tegenover dat de voorschotten per dag kunnen worden afgelost.
Het promessedisconto is vooral van belang voor de berekening van het tarief dat banken bij hun kredietverlening in rekening brengen. Als het promessedisconto stijgt, wordt het opnemen van krediet duurder. Daar zou een bestedingsbeperking uit voort kunnen vloeien.
Toch blijkt in de praktijk de discontopolitiek niet effectief te zijn. Hiervoor zijn verschillende oorzaken:
1. Als banken voldoende liquide middelen hebben, zijn ze niet afhankelijk van de Nederlandsche bank. De banken kunnen dan niet verplicht worden hun rentetarieven te verhogen.
2. De invloed van het rentepeil op de bestedingen is heel gering gebleken.
3. Renteverhoging in Nederland kan buitenlandse beleggers aantrekken, zodat de bestedingsmogelijkheden eerder verruimd worden.
De discontopolitiek wordt de laatste jaren vooral toegepast om de rente in de pas te laten lopen met de ons omringende landen. Op deze wijze probeert de Nederlandsche Bank het kapitaalverkeer van en naar Nederland te reguleren.
