Gemeenschappelijke naam voor Iersch en Angelsaksisch schrift van de 6e tot de 12e eeuw. Ook scriptura scottica, sinds Mabillon saxonica, genaamd.
I. s. komt voort uit het half-unciale schrift en splitst zich in twee soorten vooral, het ronde en het meer puntige schrift. Dit laatste was meer voor dagelijksch gebruik, cursief, ofschoon er ook boeken in geschreven werden, bijv. het Book of Armagh (9e eeuw).
In het ronde Iersche schrift heeft men het „Book of Kells” (7e e.). In Engeland ontwikkelde zich een eigen schrijftrant, doch sterk door den Ierschen beïnvloed.
Het onderscheid tusschen Iersch en Angelsaksisch schrift is slechts door vakmenschen te herkennen. Sinds de 6e e. verbreidde zich het i.s. ook op het vasteland van Europa, o.a. te Echternach, Fulda, Luxueil, S.
Gallen, Bobbio en Tours. Lampen Lit.: W. Lindsay, Early Irish Minuscule Script (Oxford 1910); L.
Traube, Perrona Scottorum (München 1900); B. Bretholz, Lat.
Palüogr. (Leipzig B1926).
