is de inheemse godsdienst van Japan. Sjinto betekent de weg van de geesten of de goden.
De oudste bronnen voor de kennis van de mythologie van het Sjintoïsme zijn de Kodjiki (Notities omtrent oude gebeurtenissen, uit 712 v. Chr.) en de Nihongi (Kronieken van Japan, voltooid in 720).
Deze geschriften verhalen hoe het godenpaar Izanagi en Izanami de wereld, d.w.z. de Japanse eilanden, schiepen. Hun voornaamste kind was Amaterasu, de zonnegodin, wier conflict met Susanowo, de god van de stormwind, haar broer, het thema is van een mythe, die de zegepraal van het licht schildert.
Onder de talloze kleinere goden mogen de clangoden en de vergoddelijkte voorouders worden genoemd. De Japanse eredienst kent weinig godenbeelden.
De goden worden gerepresenteerd door een shintai, lichaam, een soort fetisj. Na de invoering van het Boeddhisme heeft men getracht deze godsdienst met het Sjintoïsme te verenigen, een verbinding, die geen stand hield.
In de 19de eeuw werd het Sjintoïsme officieel tot staatsgodsdienst verheven. De Amerikaanse bezettingsautoriteiten hebben daaraan een einde gemaakt.
Als „godsdienst van het heilige vaderland” bezit het Sjintoïsme voor het volk nog steeds godsdienstige waarde. c. j. B.
