Flavius (37-100), geboren te Jerusalem, is de bekendste historieschrijver der Joden uit de iste eeuw n. Chr., wiens in het Grieks geschreven werken tot heden toe de belangrijkste bron van inlichtingen vormen, o.a. voor de geschiedenis van de joodse opstand tegen het Romeinse gezag, die eindigde met de val van Jerusalem in 70 n.
Chr. Hij sloot zich achtereenvolgens aan bij de Farizeeën, de Sadduceeën en de Essenen en weet daarom over deze sekten veel mee te delen.
Na een reis naar Rome kwam hij terecht in de verwikkelingen van de joodse opstand, was een tijdlang commandant van de vesting Jotapa in Galilea en raakte in gevangenschap; als een gevangene met privileges maakte hij aan Titus’ zijde het beleg van Jerusalem mee. Uit verknochtheid aan Vespasianus en Titus nam hij de naam Flavius aan.
Hij schreef het boek Joodse oorlogen ter meerdere ere van Vespasianus, daarnaast gaf hij de joodse Oudheden uit met de bedoeling onder de heidenen ontzag te wekken voor het volk der Joden; van belang is, dat hij in dit werk tal van oorkonden onverkort citeert. M. A. B.
