Malleus Maleficarum of Heksenhamer is een in 1486 gepubliceerd boek waarvan de Latijnse titel 'hamer van het opzettelijk kwaad' betekent. Het werd geschreven door twee leden van de inquisitie, Heinrich Kraemer en Jacob Sprenger, met als onderwerp het kwaad dat heksen en tovenaars doen, op welke manier ze kunnen worden opgespoord en welke de beste methode is om hen te ondervragen (folteren).
Met maleficia verwees men in de tijd van de grote heksenvervolgingen naar kwaadwillige handelingen die heksen en tovenaars zouden doen om mensen, dieren of gewassen schade toe te brengen.
Hoewel dit geloof ook al in de oudheid bestond, werd de term met name tijdens de heksenvervolgingen uit de late middeleeuwen en de renaissance gehanteerd als 'verklaring' voor ongelukken zoals mislukte oogsten, ziekten van het vee en ongevallen. Het hoefde niet eens zo spectaculair te zijn, want ook luizen of het verlies van een voorwerp, het zuur worden van de melk en elke denkbare tegenslag werd al gauw toegeschreven aan een heks of zwarte magiër.
De Heksenhamer werd een bestseller in Europa en zou als handboek gebruikt worden bij heksenjacht. De mysogene (meestal ging het om vrouwen) aanwijzingen werden door rechtbanken en foltermeesters trouw opgevolgd in de periode dat de heksenvervolgingen in de renaissance hun hoogtepunt beleefden. Na de publicatie verschenen nog tal van andere 'handleidingen' over heksenvervolging, maar de invloed van de Malleus was ongetwijfeld het grootst.
