('schittərən) (schitterde, heeft geschitterd)
1.glanzen : -de sterren; -de gloeilampjes; ogen, waarvóór een gouden bril schitterde; zijn ogen schitterden; -d licht; een teeblad, -d van zilver; een -de verlichting. Syn. → blinken.
2. luister bezitten, uitblinken : zijn zucht was te -; in de wereld; door zijn verstand; door zijn afwezigheid, zich gunstig onderscheiden door zijn afwezigheid, meestal spottend of verwijtend.
