('drenkeling) m. (-en) hij die in het water gevallen of reeds verdronken is.
Ene. Wie een drenkeling wil redden, zorge er in de eerste plaats voor, niet door de drenkeling zelf gevat te worden, maar trachte hem bij de haren of de heupen te vatten en zo spoedig mogelijk met hem op het droge te geraken. Hier legt men hem plat op de rug, met het hoofd wat lager en iets op zij, om het braken te vergemakkelijken. Men ontkleedt hem snel, reinigt mond, keel, neus en gelaat van alle slijk om de lucht toegang tot de longen te verschaffen. Dan past men de kunstmatige ademhaling toe. De armen worden krachtig op de borst gedrukt, waardoor een uitademing plaatsheeft en de ellebogen brengt men tot dicht bij het hoofd, waardoor de borstkas zich moet uitzetten en de lucht naar binnen stromen.
Ook door het in- en uittrekken van de tong, kan men de ademhaling weer doen toenemen. Verder wrijft men hard op de polsen, de benen en de voeten ter bevordering van de bloedsomloop. Deze bewerkingen zette men geruime tijd, twee, drie uur voort, want drenkelingen, die meer dan 50 minuten in het water hadden gelegen, werden aldus gered.
