(bata'vi:r) m. (-en) lid van een Germaanse volksstam in, de Nederlanden. Ook : Bataaf.
Geschiedenis. De Batavieren vestigden zich in de 1ste eeuw v. K. in het Eiland der Batavieren (de Betuwe) in Utrecht en Holland. Zij werden door de Romeinse veldheer Drusus onderworpen, kwamen 69 onder Claudius Civilis in opstand, maar werden 70 door Cerialis bedwongen. Later gingen zij in de Salische Franken op. Te Castra Batava (Passau aan de Donau) vond men in de Vde eeuw nog een Bataafse kolonie.
