(ar’chont) m. (-en) [Gr. archein, heersen] hoogste overheidspersoon in de republiek Athene. Enc. Aanvankelijk werd één, sinds 683 v.
K. werden negen archonten gekozen. De eerste er van (eponumos) schonk zijn naam aan het ambtsjaar, de tweede (basileus) leidde de godsdienstoefeningen, de derde (polemarchos) het krijgswezen; de zes overigen waren de temoteten (= wetgevers). De Areopaag bestond uit afgetreden archonten.
