Pelgrimsreizen naar Jeruzalem vonden al vanaf bijbelse tijd plaats in verband met de drie grote pelgrimsfeesten Pesach, Wekenfeest en Loofhuttenfeest (Feesten). Door de grote toestroom van pilgrims bij die feesten werd het inwonertal van Jeruzalem dan tijdelijk soms vertienvoudigd.
Na de verwoesting van de tempel gingen deze reizen dikwijls nog wel door, maar nu meer met een treurig dan een feestelijk karakter omdat men rouwde om het verlies van het heiligdom. Lang niet alle joden ondernamen deze vaak moeizame en kostbare reizen, zeker niet vanuit de diaspora. Het is niet ondenkbaar dat velen zich tot één pelgrimsreis in hun leven beperkten of die reis nooit maakten. Vanaf 325 n. C. begint ook christelijke pelgrimage naar het Heilige Land op gang te komen, maar uiteraard met andere motieven.
