de belangrijkste joodse historicus uit de nabijbelse tijd; hij leefde van 37 tot ca. 100 n. C.
Geboren uit een priesterlijk geslacht, werd Josefus bij het uitbreken van de oorlog met de Romeinen in 66 bevelhebber over Galilea. Na een nederlaag tegen Vespasianus geleden te hebben liep hij over naar de Romeinen en voorspelde deze Romeinse generaal dat hij keizer van het Romeinse rijk zou worden, hetgeen hem zijn leven redde. Toen Vespasianus keizer werd, liet hij Josefus vrij. Na de oorlog ging Josefus als protégé van de keizer in Rome wonen, waar hij al zijn werken schreef. Zijn eerste werk is ‘De joodse oorlog’ (De bello judaico) waarin hij de aanloop tot en het verloop van de oorlog van 66-74 schetst en de schuld van alle ellende bij de joodse guerillagroeperingen (Zeloten) legt.Uit later tijd (jaren 90) zijn de Oude joodse geschiedenis (Antiquitates judaicae), waarin hij de bijbelse geschiedenis hervertelt met veel toevoegingen en weglatingen alsmede de nabijbelse joodse geschiedenis tot op zijn eigen tijd. Dit werk is de belangrijkste bron van informatie voor onze kennis van de joodse geschiedenis in de Hellenistische tijd. In zijn Autobiografie (Vita) verdedigt hij zich vooral tegen aanklachten betreffende zijn rol in de oorlog (Justus van Tiberias). In Tegen Apion (Contra Apionem) verdedigt hij het jodendom tegenover anti-joodse werken van pagaan Griekse zijde. Veel van Josefus’ werk is tendentieus maar hij is toch de belangrijkste historicus en apologeet van het jodendom in de oudheid. Na Josefus duurt het ruim 15 eeuwen voordat er weer joodse historiografie wordt bedreven.
