Jezus (Jesjoe’) was een apokalyptische profeet die leefde in Romeins Palestina van ca. 6 v. C.-30 n.
C. Zijn charismatische publieke optreden besloeg slechts de laatste paar jaar van zijn leven en vond vooral plaats in Galilea. Omdat onze enige bronnen voor zijn leven en werk, de vier nieuwtestamentische evangeliën, christelijke werken uit de tweede en derde generaties van het vroege christendom zijn en daarom sterk theologisch gekleurd, is zeer veel van wat Jezus zei en deed niet meer te achterhalen. Hij predikte zeker het spoedige aanbreken van het Godsrijk en het laatste oordeel, zoals meer apokalyptici van zijn dagen, maar onderscheidde zich doordat hij aan zichzelf een beslissende rol in deze gebeurtenissen toekende. De vraag of hij zichzelf als de Messias zag is niet te beantwoorden, al beschouwden zijn volgelingen hem wel als zodanig.Vanwege zijn kritische stellingname tegenover bepaalde sociale en religieuze misstanden werd hij, ondanks zijn populariteit onder het gewone volk, door leidinggevende kringen, met name die der hogepriesters en hun achterban, gewantrouwd. Hun vrees dat hij een volksopstand zou veroorzaken leidde ertoe dat zij tijdens het Pesachfeest van 30 n. C. hem lieten arresteren en uitleverden aan de Romeinse gouverneur, Pontius Pilatus. Deze liet hem kruisigen, maar Jezus’ leerlingen begonnen reeds een paar dagen na zijn dood diens opstanding uit de doden te verkondigen, hetgeen de kiem voor het ontstaan van het christendom legde. In de vroegjoodse literatuur wordt Jezus alleen door de historicus Flavius Josefus genoemd, in positieve zin. In de veel latere Toledot Jesjoe is de toon aanmerkelijk polemischer en negatiever.
